سپنا135

تویی پای علم جانا، به لشکرگاه زیبایی

که سلطان‌السلاطینی و خوبان جمله طغرایی

حلاوت را تو بنیادی، که خوان عشق بنهادی

که سازد اینچنین حلوا جز آن استاد حلوایی؟!

به اقبال چنین گلشن، بیاید نقد خندیدن

تو خندان‌روتری یا من؟ کی باشم من؟ تو مولایی

تویی گلشن منم بلبل، تو حاصل بنده لایحصل

بیا کافتاد صد غلغل، به پستی و به بالایی

تویی کامل منم ناقص، توی خالص منم مخلص

تویی سور و منم راقص، من اسفل تو معلایی

چو تو آیی، بنامیزد، دویی از پیش برخیزد

تصرفها فرو ریزد به مستی و به شیدایی

تو ما باشی مها ما تو، ندانم که منم یا تو

شکر هم تو، شکر خا تو، بخا، که خوش همی خایی

وفادارست میعادت، توقف نیست در دادت

عطا و بخشش شادت، نه نسیه‌ست و نه فردایی

#مولانا

#دلتنگی

#یاعلی_بن_موسی_الرضا

از کوی تو فرشته به اکراه می رود…

#فاطمه_نانیزاد

#قم

#جمعه

#زمستان۹۷

پنجشنبه ها برای ما برجای مانده ها(که پدر و مادرمان را توی دعای آخر مجالس با عبارت “همه ی رفتگتان"یاد میکنیم) خیلی تاریک تر از بقیه ی غروب هاست.یک بغضی هی توی گلو خودش را نشان میدهد.مخصوصا اگر از آن دورافتاده های لوس و بی سر و زبان باشی و نتوانی سرپوش بغض را برداری.اینجور وقت ها با حال دانش آموزی که تلاش کرده اما جایزه نگرفته و دنیا دنیا گلایه دارد خیابان آستانه را پیش میگیرم و هی ماشین ها را میشمرم تا حواسم پرت شود،یک پرایدسفید،دو پژو… میرسم به درگاهی و تصمیم میگیرم چه بگویم و از کجا گله کنم و کجای حرفهایم بغض بترکانم و کجاشکربجا بیاورم و کجا از یتیمی و بی سرپرستی ام بگویم.حواسم هم هست که کفش بدست کنار مزارموسس حوزه ی علمیه ی سمنان حجت الاسلام نصیری و استاد عالی مقام، حجت الاسلام عالمی زانو بزنم تا هم مراتب ادب را بجا بیاورم و هم برای خودم زمان بخرم و حرف های توی ذهنم را مرتب کنم. هر زائری یک جور سلام میدهد یکی دوست روی سینه،یکی بلند و عربی،یکی خم میشود یا سرتکان میدهد. من اما خجالتم میشود. میروم یک گوشه و زیارت نامه را که روی دیوار کاشیکاری کرده اند رو به ضریح زمزمه میکنم و حواسم هست تا حرف هایم را فراموش نکنم…

خودتان را جای من بگذارید وقتی به فراز “السلام علیک ایها اخ امام الرضا الغریب"حرف توی دل میماند؟میروم به فرازهای دعاهای قبل،سلام بر ولی و سرپرست من،سلام بر همه ی دارایی من،سلام بر یارویاور من در هدایت و کمال من سلام بر تو و پدرت ومادرت و خواهرت…غروب پنجشنبه تاریک تر میشود،مخصوصا برای کسی که از امامش یتیم شود.

اینجا سمنان دارالرحمه،آستان مقدس امامزاده یحیی بن موسی؛ برادر امام و ولی غریب شیعیان است و زائری دلتنگتان شده و دارد در حسرت عطر حرمتان جان میدهد. 

بازهم زائرتان نیستم
 آقا از دور سلام

#سمنان

#امامزاده_یحیی

#پنجشنبه

#زمستان۹۷

 در ابوحمزه، وقتی حضرت سجاد می‌خواهد با کمال لطافت و زیبایی، دلیل بی حالی برای عبادت و دور شدن از دستگاه خدا و علت ِ خراب ماندن امثال ما را بهمان گوشزد کند، اول از همه – و قبل از یازده دلیل دیگر- می‌گوید:"سیدی لعلک عن *بابک* طردتنی"اینکه وضعم درست نشده، شاید بخاطر این است که - آقای من! - مرا از آستانت رانده ای…و من هی فکر می‌کنم که اولین دلیل، شاید مهمترین دلیل است و اینکه «بابک» چیست؟و «آستان تو» کجاست؟ تا اینکه رسیدم به زیارت آل یاسین:"السلام علیک یا باب الله و دیان دینه” و رسیدم به دعای ندبه که: “این باب الله الذی منه یوتی “من قبل از هر بدبختی دیگری، از آستان تو دور مانده‌ام و از جوار ولی تو دور مانده‌ام که این قدر بیچاره شدم بعد یاد چند فراز بعدتر میفتم در ابوحمزه که: سیدی عبدک ببابک و تلخی حسرت توی رگهایم موج میگیرد.

#شب_زیارتی

#مسجدولیعصر

#سمنان